هنگامى که امام حسن (ع ) در بستر شهادت و سفر آخرت ، قرار گرفت ، گریه مى کرد، یکى از حاضران عرض کرد:
اى پسر رسول خدا! آیا با آنهمه مقام ارجمندى که در پیشگاه رسول خدا(ص ) دارى ، و آن حضرت درباره تو چنین فرمود، و بیست بار، پیاده به حج رفته اى ، و سه بار تمام دارائیت را نصف نموده اى ، و حتى کفشت را به مستمندان داده اى ، چرا گریه مى کنى ؟.
امام حسن در پاسخ فرمود:
انما ابکى لخصلتین ؛ لهول وفراق الاحبة
:همانا درباره دو چیز گریه مى کنم : 1- از وحشت روز قیامت (که هر کس براى نجات خود به هر جا سر مى کشد تا به آن پناه ببرد، و پناهى نمى بیند) 2- و فراق و جدایى دوستان
باب مولد الحسن بن على (ع )، حدیث یک ، ص 360 - ج 1.
لیست کل یادداشت های این وبلاگ